Kapnış jeneriği olarak da bilinen Closing Credits, bir yapımın (dizi/film/oyun) sonunda yer alır ve projede çalışan ekip üyelerinin ve oyuncuların isimlerinden oluşur. Genel olarak, müzik eşliğinde siyah bir arka plan üzerinde, aşağıdan yukarı doğru kayan beyaz metin olarak görüntülenirler ve kişilerin isimlerinin yanında prodüksiyondaki görevlerine yer verilir.
1900’lerin başında filmlerde hiç kapanış jeneriği yoktu. Sonraki birkaç yılda, aktörler ve aktrisler büyük hayran kitleleri oluşturmaya başladığında, isimler filmlerde görünmeye başladı. Şu anda, bir filmin başında, ana oyuncu kadrosu ve yönetmenin yer aldığı ayrı bir jenerik dışında kapanış jeneriği mutlaka kullanılıyor.
1960’larda 1970’lerde filmler, daha fazla iş bulmalarına yardımcı olmanın bir yolu olarak yapımda görev alan ekip üyelerini de içeren uzun kapanış kredilerine yer verilmeye başlandı. Yapımlar daha karmaşık hale geldikçe ve daha fazla ekip üyesi gerektirdikçe, kapanış jeneriği sekansları uzadı ve günümüzde bazı filmlerin bitiş jeneriği yaklaşık on beş dakikaya kadar ulaştı.
Birçok film izleyicisi kapanış kredilerini atladığı veya izlemediği görülmüştür. Bunu fark eden yapımlar, bu bölümün atlanmaması için After Credits denilen ve filme ait bir bölümü içeren kısa bir sahneyi kayan yazının sonrasına koyuyorlar. Bu durumda After Credits olmasa da önceden bu sahnelerin varlığını bilen seyirci, tüm credits ekranını izliyor.
Yine de, bir yapımda yer alan herkes, kapanış jeneriğine dahil değildir. Uzun metrajlı bir film yapımında yer alan çok sayıda insanla, her bireye yer vermek, kapanış jeneriğini uzatacaktır. Bu nedenle ekipte önemli bir yere sahip olan çalışanlar dahi bu bölümde yer almayabilir. Çünkü Closing Credits sinema salonlarında limitli sürenin dahilinde filmin bir sahnesi olarak kabul edilmektedir.
